Nanobuizen uit membranen trekken

 
Als modelsysteem gebruiken Gerbrand Koster, Angelo Cacciuto, Daan Frenkel en Marileen Dogterom van AMOLF en Imre Derényi van Eötvös Universiteit in Boedapest 'blaasjes' die bestaan uit één dubbelwandige laag lipidemoleculen. Dat zijn langgerekte moleculen die zich staart-aan-staart 'vastmaken' en zo een membraanblaasje vormen van het type dat in de natuur veel voorkomt. Eerst zorgen de onderzoekers ervoor dat het blaasje, dat een doorsnede heeft van zo'n 30 micrometer (0,03 millimeter), op een ondergrond vast komt te zitten. Vervolgens drukken ze met een optisch pincet aan de linkerkant van het blaasje een bolletje van polystyreen tegen de buitenwand en dat plakt vast doordat moleculen aan de buitenkant van het membraan zich hechten aan het bolletje. Dit bolletje houden ze nu met een laserstraal op zijn plaats. Daarna wordt het membraanblaasje weggetrokken van het bolletje in de laserstraal; de kracht op dit bolletje kan dan gemeten worden. In eerste instantie vervormt het blaasje daardoor maar na een seconde of zestien begint er links een uitstulping te ontstaan. Terwijl het blaasje verder wordt weggetrokken vormt zich geleidelijk aan een langgerekte uitstulping (een nanobuis) aan het blaasje.